"सुनाखरीको बस्ती"
टेकेर मेरो पल्लबी क्या नाचेकि बनकली
उछृङ्खल कति तिमी यो बस्तीकि ए रति।
नबै रङ्ग बोकि डाफे यता मारुनीझै मयुर।
भाका फेर्ने  छहरा अनि सुर भर्ने हो कोयल।।

समथर बस्ती माथी लम्पसार छ उस्को बदन बाटेर खुसी हासेको छ प्रकृति।अनेकभित्र उ एक समेटेर गासेको छ एक आकृती।मेरो देश
               "नेपाल" 
रहेर अटल त्यो हिमाल नियाली रहन्छ एकनास झिमिक्क हुन्न्न उस्का आँखा जस्लाइ स्फटिकता दर्साइरहनु पर्दैन।हरेक मौसम हरेक प्रहर नियालिरहन्छ।उ एक नेपाली सेरोफेरो।।

त्यही ट्याम्केलाइ गिज्याउदै "दराज" नियाले श्रीअन्तु डाडा बिहानी सुर्यलाइ सपूत सम्झदै कोक्रोमा खेलाउदै ताते ताते गराउदौ सबैलाइ मिर्मिरेको सङ्केत पठाउने अन्तु मस्त अधेरिमा रमाउने जुनकिरिलाइ बिर्सने सन्देस दिदै।भोक प्यास भुली एक नास तृप्त स्वोप्नी सङ्गै मन्द भै आफुलाइ भुल्ने चराचर जगतलाइ एक दम्भ देखाउछ इ हेर त मसङ्ग तिम्रो आज छ।कत्ती कठोर न भै सधै दयाबानझै उ पस्नछ एक राप जस्लाइ सबैले पर्खिरहन्छन।एक झुल्का घाम।।
यता इलामे बगानका चियाका बोट हरु पर्खी रहन्छन।उसै।
समथर थुम्का हरुमा एकनास बिज पोखेर पाखा भरी रहरले खेल्दै वरिपरि रमाएर आत भरी।एक झल्को नहेरी तिमिलाइ मान्दैन मन पाहारिलाग्दा तिम्रा घतिला  बुटा।पधेलो को वास्तै नगरी हुर्की रहने तिम्रा पल्लबी हरु।
बिहानी को चुस्की बन्न आत्तुर मुना हरु आफुलाइ दुखाएर मानव हरुको प्यास मेट्ने  मिलेका तिनपाते इन्द्रेणी मुहार हरुलाइ खुसुक्क पस्केर मोह भुलाइ दिन्छौ।आँखा हरुलाइ यत्र तत्र प्रकृति।
उता आतुर देखिन्छ ट्याम्के सुकुसुमार अकल्पनिय आफ्नो पिठ्यिउ देखाउन।एक उच्चाइ झै नियाल्दा नागेली फेरोलाइ टमक्क पटुकी कस्दै गजक्क हासेको ट्याम्के अनुपम शृस्टिको अबर्णनिय आभास।सेतो गुरा मा सप्को हाली लालिगुरासको फुर्की लगाइ बेमौसमी झै मास नहेरी निर्लज्ज सानो ढुङ्गाको खोपी लाई जननी बनाइ खिस्स फुलिदिने सुनाखरी छेबौ मा भृग रुपि भौ लजाउने पाचऔले र कुरिलोले बैसालु भै खुसि बोकेर ठुली ठुलि गरिरहन्छ सगरमथा लाई।

हिमघारि को कधेलो मा गजक्क हुँदै "बुद्दम सरणम गछ्छामी" धुन मा मग्न.नाम्चे हजारौ बौद्धगुम्बा अनि मनोरम प्राकृतिक सौदर्यता ले सजिएर।तितेपाती का झ्याङ हरुले लाज छोपी।अलैची का फुल हरुमा बास्ना बनी। हिमसागर लाई सिर्बन्दी लगाइ।माने पेमे र इतिहासी परातात्विक गुम्बा हरुलाइ जिउभरी सजाइ मानब बस्ती हरुलाइ चोली र फरियमा सजाइ हासेर बाचेको नाम्चे:आफ्नो अधर चुम्न पराइ घरदेखी आफुलाइ सम्झेर आउने यात्री हरुलाइ ममतामइ पबन को सुस्केरामा हुस्सुको बास्पभित्र बरफका कण भर्दै आफुलाइ हेरि गदगद बटुवा को हसिलो मुहारमा तप्प तप्प सेतो टीका लगाउन आतुर उ ख्यालै न गरि उस्लाइ मलेसियाको ग्यान्टोङ्ग हाइल्याण्ड र क्याम्रा हाइल्याण्ड मा तुलना गर्दा खुस छैन।किन कि उ बनावटी खोट हैन
उ प्रकृति हो र बुद्दको जन्मभुमी चिनाउनु छ।

हिमसैलको कल्पि बनि बगेका नदिहरु आफू निस्चल छन निर्मल छन।त्यहि बगरमा देखिने डुङ्गा ले हज्जार मानिसका लामो ताती झै देखिने दृस्य समेटेर एक अटलता सम्झदै "कोरियाको"युनेस्को हेरिटेज"लाई बिर्साउने मानबिय आकृतिझै सजिएर बगर हरुले धर्ती सिगारिएको छ।
किनारालाइ साथमा सजाउन दुबै छेउ अलिकती फाट उपहार दीएर बग्ने गङ्गा पुत्री तिम्रा उपहारिला फाट हरुले हज्जारै आत्मालाई कान्ति दिन्छ तिनै फाट हरुमा तिमी अलिकती हासिदिदा झुल्ने धानका बाला हरुले अ्मरापुरिझै सुबर्णता झल्काइ रहेछ।खेत का आलि,गर्हा,र काल्ना,मा सजिएको तिम्रो रुपले "अस्ट्रेलियाको" "Vila de brava" लाई बिर्साइ रहेछ।
त्यसैले त नेपाली हरु तिमिलाइ भुल्न सक्दैनन।।
पहारिला फाट हरुलाइ मझेरी बनाइ कोसिला झाडी हरुले धुर कसिदिदा  तिम्रै छाहारिमा रमाउने गजराज।खेली खेली लिला देखाउने घोरल,मृग अनि पत्र पत्र चाहार्दै चौरिको धाड मा बसि राप तप्ने रुप्पि चिबे कोकल, हरुले एक सुर तर खेल झै देखिने तिमी सुर सुर जग जग मा आधार छौ। त्यसैले त प्राण भन्दा प्यारी छौ।
 "कहिले तिमी आफ्ना सन्तन लाई जिस्काउछौ"
पिउदैमा एक खोची सिलाजी मातेर क्या नसालु मान्छे तिमी।।
छरेर शीत जिउ भरी प्रभाती पुश्प झै क्या बैसालु मान्छे तिमी।।

तिमी कतै पोखिन्छौ दिप्रुङ झरना बनी त कहिले उच्चाइ चुम्छौ तिलिचो ताल बनी।कतै सुस्त बग्छौ रोसि,कोसि,बनी त कतै झस्काइ दिन्छौ  माहुरे घाट बनी।तिम्रै छाल हरुमा डुङ्गा सरि वारिपारी गर्दै माझी पनि।कतै खुल्छौ तिमी माछापुछ्रे बनी अनि छाया बिसाइदिन्छौ छरेर उल्कै आकृती फेवा ताल भरी।बिउझेर आँखा खोल्दा खुसी छन पोख्रेली पनि।कर्णाली हौ कहिले साङ्लो बनाइ पाउमा बर्दिया निकुन्ज राखी  एक छत्र छडा छोडेर चिता हेरि रहन्छेउ।गोहि अनि फ्याउरोको खेल मा मस्त तिमी शेष नाग झै को गर्ला र तिम्रो वर्णन छैन उ यहाँ कन्त कन्त त्यसैले त जनमा तिमिछौ भास्कर मा तिम्रै छौ। बाचेको छ नेपाली हृदय भरी तिम्रै माया।उ एक जोगि रात्री मा धुनगुन्जन्छ तिम्रै छ कालकुट र पनि पढिन्छ सास्त्र तिम्रै जाहा तिमिले नेपाल भनी लेख्न सिकाएकी छौ हज्जरौ कलम रुपि हात हरु हुर्काएकी छौ आफ्नो वर्णन गर्न शृस्टि भर जिबन्त राख्न र प्रकृति प्रेमी हरुको आत्माभित्र  जागै बस्न। हो तिमी अनन्त छौ अकाट्य छौ।पबन अनि बास्प भित्र।गुरास र लौठ को चित्र रचेर तिमी मन्द मुस्कान छरी रहन्छेउ एक छत्र तोकेर परिधी त्यो नेपाल भित्र त्यसैले त तिमी हामृ आमा हौ।कन्ठ कन्ठ मा छौ।शब्द शब्द मा छौ।अनि हाम्री मातृभुमी हौ।

के लेख्थे देबकोटा काव्य तिमि यहाँ न भए
के छोड्थे दास बन्चरी उता तिम्ले कलम नदिए

के बग्थ्यो डुङ्ग भाबको सिद्दी तिमी यता न रुए
के लाउथी ट्याम्के  सिरफुल गुरास तिमी नभए।।

का हास्छ फेवा तल माछापुच्छ्रे तिमी न खुले ।।
को रम्ला चुचुरो हेरि परजन ट्याम्के तिमी न झुले।

के गाउथिन पारिजात बैँस शिरीष यहाँ न फुले
को आउथ्यो मर्न याहा हिम सैलको बुटि क्यै न पाए।।
""नेपालि हामी रहौला कहाँ नेपालै न रहे नेपालै न रहे""